Tellürün keşfi bir ikilemi tetikliyor: Bir yandan çok sayıda yeşil enerji kaynağı yaratmak gerekiyor, diğer yandan madencilik kaynakları çevreye büyük zarar verebilir.
Yeşil enerji üretimi ile madenlerin yok edilmesi arasındaki denge nedir?
MIT Technology Review'da yer alan bir rapora göre, araştırmacılar okyanus yüzeyinin altında nadir metal buldular, ancak bu keşif büyük ölçüde acil bir soruna yol açtı: doğal kaynakların sömürülmesi sürecinde, nerede bir sınır çizmemiz gerekiyor.
BBC'ye göre bilim insanları, Kanarya Adaları kıyılarının 300 mil açığındaki deniz dağlarında çok zengin bir nadir toprak metali tellür tespit ettiler. Deniz yüzeyinin yaklaşık 1.000 metre altında, deniz altı dağlarında yer alan iki inç kalınlığındaki bir kaya, karadakinin 50.000 katının üzerinde nadir bir metal tellür içeriyor.
Tellür dünyanın en verimli güneş pillerinden bazılarında kullanılabilir, ancak aynı zamanda birçok nadir toprak metali gibi yararlanılması zor sorunlara da sahiptir. Bram Murton liderliğindeki projeye göre dağ, dünyanın toplam arzının dörtte birine eşdeğer olan 2.670 ton tellür üretebilecek.
Bu, nadir metallerin madenciliğinin fark edildiği ilk sefer değil. Tüm metallerin okyanusun dibindeki kayalarda bulunduğu biliniyor ve bazı kuruluşlar bunların çıkarılmasına ilgi gösteriyor. Kanadalı bir şirket olan Nautilus Minerals, başlangıçta hükümetin direnişiyle karşılaştı ancak şu anda 2019 yılına kadar Papua kıyılarından bakır ve altın çıkarmak için çalışıyor. Çin, Hint Okyanusu'nun dibinden metallerin nasıl çıkarılacağı üzerinde aktif olarak çalışıyor, ancak henüz resmen başlamak üzere. Deniz tabanının kaynakları caziptir ve elektrikli arabalar ve temiz enerji üzerine yaptığımız mevcut araştırmalarımız, nadir metallere ve değerli metallere olan talebi artırmıştır. Kara kaynaklarının kullanımı artık pahalı, ancak bu kaynaklara denizin dibinden erişim gelecekte temiz enerjiye yönelik artan talebi karşılayabilecek gibi görünüyor. Ve geliştiricilerin büyük kar elde edebilecekleri açıktır.
Ancak paradoks şu ki, artık bu planların çevreye verdiği zarardan endişe duyan pek çok bilim insanı var. Örneğin bu yılın başlarında, derin deniz madenciliği testlerine ilişkin bir analiz, küçük ölçekli denemelerin bile Deniz ekosistemlerini yok edebileceğini gösterdi. Korku, daha büyük eylemin daha büyük yıkıma yol açmasıdır. Ve ekosistemin bozulup bozulmadığı, nasıl daha kötü sonuçlara yol açacağı, hatta okyanusların sürüklediği hava düzenlerine veya karbon ayrışmasına müdahale edip edemeyeceği açık değil.
Tellür keşfi rahatsız edici bir ikilemi gündeme getiriyor: Bir yandan çok sayıda yeşil enerji kaynağı yaratmak gerekiyor, diğer yandan bu madencilik kaynakları çevreye büyük zararlar verebilir. Bu, ilkinin faydalarının ikincisinin potansiyel sonuçlarından daha ağır basıp basmadığı sorusunu gündeme getiriyor. Bu soruyu yanıtlamak basit değil, ancak bunun üzerinde düşünmek bize bunların tam değerini keşfetmeye gerçekten hazır olup olmadığımız konusunda daha fazla fikir verir.
